rozgrywki solo o grach statystyki kontakt
Zapraszam Was do świata gier planszowych i do wspólnej przygody wraz ze mną w wariantach solo i nie tylko. Poniżej ostatnie rozgrywki:
Dzisiaj szybko i na temat - nowa gra dedukcyjna od wydawnictwa Muduko, zauważona i przywieziona przez wielu z zeszłorocznego Essen, to gra która zadaje graczom ważne pytania: "kto zabił?", ewentualnie "kto ukradł?". Gracze muszą rozwiązać te zagadki zadając pytania o miejsca w operze, postaci tam krzątające się i godziny, w których działa się jakaś historia, skrzętnie notując wszystkie otrzymywane informacje i próbując poskładać wszystko w sensowną całość. Zaprezentuję Wam pełną rozgrywkę w pierwszy, podstawowy, najłatwiejszy, można by rzec testowy wariant pierwszego scenariusza, także kto wrażliwy na zdradzanie szczegółów, niech od razu skacze do podsumowania :)
Pierwszy w historii kanału Splotter... i to jaki!!! Stareńki jak świat, ale jakaż to dobra gra jest. Już dłuższy czas nosiłem się z zamiarem zaprezentowania Wam tego tytułu, bo przez przypadek zauważyłem, że Mautoma stworzyła wariant solo, ale jako że jedną z ciekawszych i ważniejszych kwestii w tej grze jest licytacja bydłem - tak zwanym Zebu, jakoś sceptycznie podchodziłem do tej automy. No bo jak tu zasymulować licytację automy, żeby choć trochę miało to sens? A jednak da się. I cieszę się, że spróbowałem, bo mam nadzieję, że przez to choć trochę będziecie mogli zobaczyć, że warto się tym tytułem mocniej zainteresować, zwłaszcza jeśli macie możliwość ogrania go również w większym gronie. Zobaczcie zatem jak wygląda Zebulicytacja, nawiązywanie współpracy z bogami, pomocnikami i rzemieślnikami, a przede wszystkim wznoszenie i rozbudowywanie budowli, które ma nam ostatecznie przynieść osiągnięcie punktowego celu, który dla każdego gracza może być zupełnie inny, a także może zmieniać się w trakcie trwania rozgrywki. Zapraszam do Zimbabwe na fajną zababwę!
Ostatnio tematyka kosmosu z wiadomego powodu stała się "nieco" bardziej popularna, dlatego dzisiejszy odcinek planszowych przygód świetnie wpisze się w ten nurt. Jak to przeważnie bywa w przypadku gier, w których eksplorujemy kosmiczną przestrzeń, i tym razem wcielamy się w korpo-szefa stojącego na czele misji poszukiwawczej. Celem graczy jest bowiem gromadzenie śladów i ostatecznie odnalezienie pozaziemskich cywilizacji, co oczywiście będzie miało przełożenie na kosmiczne pezety, które to wyłonią ostatecznie spejsmastera. A trzeba się trochę napocić żeby skutecznie pospinać ze sobą karty z akcjami, misjami i końcowymi celami, umiejętnie wysyłać sondy i latać nimi po układzie słonecznym, lądować na planetach, księżycach, czy orbitach. Zobaczcie zatem jak wygląda pełna rozgrywka w wariancie solo z dobrze wymyślonym i bardzo wymagającym przeciwnikiem.
Wakacje w pełni, więc żeby tradycji stało się zadość zapraszam na pierwszą odsłonę w ramach drugiej księgi "Expert Challenges". Odcinek powinien wprawdzie mieć podtytuł "Co autor miał na myśli?", ponieważ mam wrażenie, że w instrukcji czegoś brakuje, albo ktoś poczynił skrót myślowy pozostawiając graczy z kilkoma niedomówieniami. W zamyśle autora gracze mieli się skupić na zdobieniu świątyni, która okazuje się być nieozdabialną. Zobaczcie jakie obejście wymyśliłem i nacieszcie oczy moją grą numer jeden!
Dzisiaj odcinek, w którym cofniemy się w czasie o 6 lat, kiedy to gra o kościanych osadnikach zagościła na naszych stołach. Zobaczcie jak to pan Dawid Turczi pospinał wszystko mechanicznie, jak sprytnie wykorzystał kości, kafelki, karty z technologiami i 4 rodzaje zasobów, żeby stworzyć całkiem sympatycznie działającą grę typu 4x. Grę z prostymi zasadami, którą szybko wyjaśnicie i rozegracie w raczej przyzwoitym czasie. Te nieskomplikowane zasady nie oznaczają jednak, że jest to trywialny tytuł, którym zaawansowani eurogracze będą gardzić, bo tutaj wbrew pozorom jest przy czym pogłówkować. A jeżeli do tego jesteście jeszcze fanami negatywnej interakcji, to ta gra będzie fajną propozycją na wstępniak lub zakończenie planszówkowego spotkania. Więc jeżeli ktoś z Was uzna po dzisiejszej pełnej rozgrywce solo, że to gra którą musi mieć, to nie marnujcie czasu i lećcie szukać czyjejś drugiej ręki, która chciałaby się pozbyć tego tytułu.
W życiu jest tak, że każda potwora znajdzie swojego amatora. A w najnowszej planszówce od Muduko mamy sytuację, w której każdy bohater znajdzie swojego bossa. I teraz tylko kwestia, który boss uzbiera więcej przyciągających go skarbów i który zbuduje ciekawsze komnaty, w których dokona się rzeź... Och, wyszedł mi strasznie makabryczny obraz tego, co będzie się działo w grze Super Boss Monster, a w sumie jest głównie śmiesznie a nie strasznie. W wariancie solo ja jako jedyny boss będę musiał się postarać, żeby kogokolwiek przyciągnąć do swoich podziemi i tam dokonać pozyskania cennej duszyczki. Zobaczcie jak wygląda i działa ta prosta w zasadach i raczej szybka karcianka.
- Daj Toszi!
- Co ci mam dać?
- Nic nie dawaj! Produkuj parę, odkrywaj wynalazki, wytwarzaj energię, jedzenie, dobra, buduj i rozwijaj duże miasta, uważając po drodze na duchy Yokai!W zasadzie tyle mogłoby wystarczyć jako krótki opis gry Daitoshi, bo to suchutkie euro, w którym opisany powyżej klimat raczej muśnie tylko graczy pochłoniętych bardziej optymalizowaniem ruchów swoimi magnatami na centralnym, rozbudowywanym w trakcie gry rondlu z akcjami. I tutaj wszystko się raczej spina, daje możliwość fajnego główkowania, planowania nieco swoich przyszłych ruchów, ale brakuje nieco większej interakcji między graczami. To już chyba przypadłość większości nowych tytułów. W rozgrywce solo towarzyszy nam bot Burmistrz, a w tym przypadku botka Burmistrzyni, która jak to zwykle bywa będzie oszukiwać, organizując sobie niezbędną do wykonywania akcji parę na lewo, po znajomości. Obsługa jej raczej nieskomplikowana, co pozwala nieco bardziej skupić się na swoich ruchach. Zobaczcie zatem jak działa oraz wygląda mechanicznie i nie wygląda graficznie ten nowy tytuł od Portal Games.
Podobno sezon grzybowy już się zaczął, więc to dobry czas by zaprezentować Wam Mycelię - strategiczną grę o grzybach. Prosta w zasadach, wredna na planszy gra o rozsiewaniu zarodników i kontrolowanie terenów, które niezbędne są do kolejnego owocowania pań i panów pod kapeluszami o różnych barwach i kształtach. Nad wszystkim czuwa latająca po planszy grzyb-matka, która blokuje, przejmuje kontrolę, a jak trzeba to sama potrafi wypluć z siebie dodatkowe zarodniki. Pytanie odcinka: czy pudełkowa automa daje radę i warto myśleć o tym tytule pod kątem jedynie sologrania? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć po pełnej rozgrywce solo właśnie. Zapraszam.
Voidfall to gra, w której wcielamy się w posiadające róże zdolności rody, w celu ratowania galaktyki… poprzez arkusz kalkulacyjny 🚀 Wystarczy do tego mieć wolne jakieś 5 godzin, zespół doświadczonych strategów i zapas przekąsek klasy międzygwiezdnej, żeby nie umrzeć z głodu. Zamiast imprezować na galaktycznych planetach, będziemy sobie liczyć punkty wpływu i optymalizować produkcję energii, materiałów, żywności, wiedzy i kasy. Ale dzisiaj zamiast "my" będę "ja", który w DOSKONAŁYM wariancie solo będzie się dodatkowo zmagał z kryzysami - bo przecież nikt nie mówił, że kolonizacja galaktyki będzie łatwa - i dążył do odbicia tejże galaktyki od Zrodzonego z Pustki. Ta gra to istny planszowy Mount Everest dla fanów Excela, genialnych grafik Iana O'Toole'a i mrocznego kosmosu,, w której "zabawa" to synonim "efektywnej alokacji zasobów", bo w Voidfall najgroźniejszym przeciwnikiem nie są jakieś kosmiczne potwory, a po prostu złe planowanie akcji. Zapraszam na pełną rozgrywkę solo poprzedzoną wyjaśnieniem zasad.
Wiosna w pełni więc to dobry czas, by zaprezentować Wam całkiem nową grę w logiczną układankę rabatek kwiatowych na naszych ogródkach. System dobierania kafelków z rynku... znaczy z polanki, może nam już przypominać podobne rozwiązania z innych tytułów, ale w sumie nie ma to większego znaczenia, bo gra się w ten tytuł przemiło. Proste zasady, szybka rozgrywka, mnóstwo kombinowania - to najważniejsze cechy dobrego tytułu na rozgrzewkę, familijne potyczki lub wciąganie nowych graczy do świata planszówek. A już najfajniejsze w tym wszystkim jest to, że nie trzeba kosić trawy!
